Wraz z zakończeniem II Wojny Światowej przychodzi czas na gruntowne odbudowanie kraju po zniszczeniach. Górnośląski Okręg Przemysłowy rozwijał się przez cały czas trwania wojny, toteż szybko zaczyna przypominać potężne zagłębie wydobywcze. Urbaniści dostrzegają, że zachodzi potrzeba długofalowej organizacji rozwoju zabudowy całego regionu.

Przemysł był tu obecny już od przełomu XVIII i XIX wieku. Od zawsze jego wpływ na otoczenie był ogromny, a efektem gwałtownego rozwoju wszelkich jego gałęzi, było obniżanie poziomu życia codziennego ludności. Składał się na to wzrost zanieczyszczeń czy utrudnione możliwości dalszego rozwoju budownictwa, zwłaszcza mieszkaniowego. Jako jedną z głównych przyczyn panującego na Górnym Śląsku chaosu urbanistycznego, wskazywano nieskrępowaną industrializację wszelkich dostępnych obszarów, z naciskiem na uzyskiwanie maksymalnych zysków z wydobycia i przerobu surowców.

Problematyka organizacji przestrzennej tak trudnego i rozległego obszaru spędzała sen z powiek urbanistów i planistów przez dziesiątki lat. Powstawało wiele projektów dążących do tego, aby mieszkańcom zapewnić godne warunki bytu, przy jednoczesnej maksymalizacji zysków z budowy nowych i rozbudowy istniejących fabryk, hut, kopalń.